Spadł deszcz i zrobiło się zimno. Balkon chwilowo wyłączony z użytku. Za to zaplanowałam wyjścia do sklepu i ze śmieciami. Stanęłam karnie w rozproszonej kolejce do supermarketu, a potem kazano mi wydezynfekować ręce i założyć rękawiczki. Dreszcz przeszedł mnie, gdy opustoszałymi ulicami przejeżdżała policja ze swoim komunikatem.
Od rana przychodnie są zamknięte dla zwykłych wizyt, przyjmują tylko w nagłych przypadkach i na niezbędne zabiegi.
Od jutra zaczynam prowadzić lekcje online. Z tego powodu jestem w jakichś nowych whatsappowych grupach i mam wrażenie, że życie społeczne zupełnie przeniosło się do internetu. Dziś po raz pierwszy zastanawiałam się przez chwilę, czy wytrzymam psychicznie długotrwałą izolację (i odgłosy wydawane przez sąsiadów).
W moim ogrodzie 
Izolacja może być błogosławieństwem.
Chociaż nie zawsze musi.
Z drugiej strony, taka na przykład Casilda de Toledo potrafiła. A nawet podobno spodobała jej się samotność do tego stopnia, że pozostała eremitką i przez lat 70 stroniła od ludzi dożywając w samotności lat imponującego wieku. .
Miewałam takie monastyczne ciągotki. Zamknąć się na jakiś czas gdzieś daleko, bez kontaktu ze światem zewnętrznym. Ale nie brałam pod uwagę, że nie będzie można pójść na spacer i być w kontakcie w przyrodą, jak teraz.
To, że tęsknimy za tym co nieosiągalne jest truizmem prawdziwym. Niektórym jednak udaje się los przechytrzyć. Taki na przykład Robert Franklin Stroud potrafił. Nie daj się.