Słoń a ja

W humanistycznym czasopiśmie młodych doktorów i doktorantów pod każdym przemądrzałym artykułem zamieszczono rozbuchany biogram. Taka maniera chwalenia się każdym drugorzędnym stypendium, każdym artykułem zamieszczonym w internecie, ukończonymi kierunkami, szkołami letnimi, udziałem w konferencjach. Wreszcie różnego rodzaju afiliacjami. Festiwal rozpanoszonych eg (egów?). Czy byłoby to mniej bolesne, gdyby biogram Zygmunta Baumana nie okazał się dwa razy mniejszy od każdego innego? Widocznie nie poproszono go o samodzielne napisanie, a redakcja ograniczyła się do nazwania problematyki, którą się zajmuje i wymienienia listy jego najważniejszych książek. Ani słowa o katedrach i instytutach. Nic o 1968 roku. Cicho o nagrodach i stypendiach. Właściwie to nawet nie napisano, że jest socjologiem. Zresztą, znając zdrowy krytycyzm profesora, pewnie zdrowo się uśmiał, przeglądając swój autorski egzemplarz. Ja jestem jednak uczulona na soki pochodzące z onanizmu intelektualnego i przyznaję, nie przeczytałam żadnego artykułu do końca. Nawet rozmowy z Baumanem.

Wiem już, dopiero po latach odkryłam, dlaczego nie mogę robić nauki. Bo nie umiem należeć. Bo nie umiem zabłyszczeć, a kiedy nawet przypadkiem mi to wyjdzie, nie potrafię tego blasku zatrzymać. Nie miałam nigdy należnego wiernopoddańczego stosunku do wielkich słów na „-cja” czy „-izm”. Szybko się zapalam i szybko gasnę, gdy tylko pojawi się inny interesujący problem. Ponadto jestem leniwa, mam braki i były takie miesiące w mojej karierze studenckiej, gdy skupiałam się na wędrówkach po mieście, zamiast na siedzeniu w bibliotece. Nie mogąc nadążyć za żadnym akademickim emploi, stworzyłam sobie własne, czerpiąc ze wszystkich po trochu. I sama się w nim zagubiłam. Od dziecka kocham książki – myślałam, że to wystarczy. Nie opanowałam trudnej sztuki pisania biogramów.